آیا درمان قطعی زگیل تناسلی در امریکا امکان پذیر است؟ تاکنون، تحقیقات زیادی به موضوع درمان دارویی زگیل های تناسلی و کنترل زگیل های آنورکتال پرداخته اند. حال ما در این مقاله قصد داریم مسئله کنترل و درمان صد در صد زگیل تناسلی را مورد بازبینی قرار دهیم.
تشخیص زگیل تناسلی
تشخیص زگیل های تناسلی و مقعدی، به صورت معاینات بالینی انجام می شود. تشخیص افتراقی شامل نئوپلاسم خوش خیم یا بدخیم (برای مثال، کارسینوم سلول سنگفرشی در آزمایشگاه، بیماری بوون)؛ مولوسکوم کنتاژیوزوم (به ویژه در بیماران مبتلا به ویروس نقص ایمنی اچ آی وی)، کوندیلوما لاتا؛ فیبرواپیتلیوماس و پاپول های مرواریدوار آلت تناسلی می شود. زگیل های تناسلی عمدتاً ضایعات گوشتی شکلی هستند که روی ناحیه بیرونی آلت تناسلی از جمله آلت تناسلی، فرج، بیضه، پرینه و پوست اطراف مقعد ظاهر می شوند. زگیل های خارجی می توانند به شکل برجستگی های کوچک باشند و یا ممکن است مسطح، برآمده و یا ساقه دار باشند. گاهی اوقات، زگیل ها به شکل پاپول های نرم و برآمده ی قرمز یا قهوه ای رنگ هستند یا ممکن است به شکل ضایعاتی گنبدی شکل با اندازه ۱ تا ۴ میلی متر باشند.
زگیل های داخلی می توانند غشاهای مخاطی واژن، پیشابراه، مقعد و دهان را درگیر کنند. معمولاً افرادی که پذیرنده ی رابطه ی جنسی مقعدی هستند، ممکن است به زگیل های درون مقعدی دچار شوند، گرچه، این امکان وجود دارد که زگیل های پری آنال (مقعدی) در مردان یا زنانی که هیچ گونه سابقه ی نزدیکی از راه مقعد ندارند نیز رخ دهد. بیماران مبتلا به زگیل های داخلی، ممکن است ناراحتی، درد، خونریزی و یا مشکل در نزدیکی را تجربه کنند؛ این علائم در بیمارانی با زگیل های بزرگتر و گلم کلم مانند، شایع تر هستند. زگیل های مجاری ادرار ممکن است مسیر مایعات بدنی را مسدود کنند.
معمولاً برای بیمارانی با ضایعات طبیعی و معمولی، تشخیص به وسیله ی نمونه برداری و شناسایی نوع ویروس توصیه نمی شود. نمونه برداری تنها در موارد زیر باید انجام شود:
- تشخیص قطعی نباشد یا بیمار دچار نقص ایمنی باشد؛
- بیمار به درمان مناسب واکنش ضعیفی داشته باشد؛
- بیمار زگیل های رنگدانه ای، مقاوم، ثابت یا زخم شده داشته باشد؛
- یا بیمار در معرض خطر سرطان مرتبط با HPV باشد (برای مثال، زگیل های تناسلی مزمن داشته باشد، تنباکو مصرف کند، سابقه ی تست پاپ اسمیر غیر طبیعی داشته باشد).
نقش آزمایش HPV در زنانی با پاپ اسمیر های غیر طبیعی قبلا مورد بررسی قرار گرفته است.
درمان قطعی زگیل تناسلی در آمریکا
تحقیقات زیادی در خصوص درمان زگیل تناسلی زنان و مردان در آمریکا انجام می شود که در مطالب زیر به آن می پردازیم. علیرغم مطالعات زیاد، هنوز درمان قطعی زگیل تناسلی در امریکا وجود ندارد. زگیل های تناسلی قابل رؤیتی که درمان نشوند، ممکن است خود به خود رفع شوند، همانطور باقی بمانند و یا اندازه ی آنها بزرگتر شود. هدف اولیه از درمان این ویروس ها، از بین بردن علائم زگیل های نشانه دار می باشد. برخی از تحقیقات، نشان می دهند که درمان همچنین می تواند مقاومت DNA اچ پی وی را در بافت تناسلی کاهش دهد، و بنابراین ممکن است عفونت زایی را به حداقل برساند. گرچه، در حال حاضرهیچ مدرکی برای اثبات تأثیر مطلوب درمان زگیل های تناسلی، روی بروز سرطان دهانه رحم و اندام تناسلی وجود ندارد و هیچ تحقیقات کنترل شده ای در زمینه درمان زگیل های تناسلی خارجی و میزان انتقال HPV انجام نشده است.
انتخاب شیوه درمانی مناسب به اندازه، تعداد، محل، شکل ضایعات و نیز اولویت های بیمار، هزینه درمان، راحتی، عوارض جانبی و تجربه پزشک بستگی دارد. با فرض بر قطعی بودن تشخیص، اگر پس از سه دوره درمانی هیچ تغییری حاصل نشد، روش درمانی جدیدی باید امتحان شود تا درمان قطعی زگیل تناسلی صورت بگیرد. توصیه می شود که برای بررسی واکنش بدن شما به درمان و ارزیابی احتمال عود مجدد بیماری، هر دو تا سه ماه یکبار به پزشک مراجعه کنید. روش های درمانی می توانند به صورت داروهای شیمیایی و یا سوزاندن باشند. میزان پاسخگویی به درمان برای تمامی روش های درمانی، تقریباً ۶۰ تا ۹۰ درصد می باشد.
درمان های شیمیایی (استعمال توسط خود بیمار)
پودوفیلوکس (کندیلوکس). پودوفیلوکس، یک ژل یا محلول ۰.۵ درصد می باشد که حاوی عصاره ی خالص فعال ترین ترکیب پودوفیلین می باشد. بیماران برای جلوگیری از تحریک ناحیه تحت درمان، باید اجازه دهند قبل از حرکت کردن، محلول روی پوست آنها خشک شود. محلول را می توان با استفاده از گوش پاک کن، و ژل را می توان با انگشت روی محل مورد نظر قرار داد. برخی از پزشکان ترجیح می دهند خودشان استعمال اولیه را انجام دهند. پودوفیلکوس برای درمان ضایعات پری آنال، مقعدی، پیشابراه یا واژینال توصیه نمی شود. ۵ آزمایش تصادفی پودوفیلوکس را با پودوفیلین مقایسه کرده اند و بین آنها هیچ تفاوتی در میزان پاکسازی و درمان قطعی زگیل تناسلی مشاهده نکرده اند.
کرم موضعی ایمی کیمود (آلدارا). پماد ایمی کیمود ۵ درصد، یک اصلاح کننده واکنش ایمنی سلولی، برای استفاده موضعی می باشد که در بسته های یکبار مصرف در بازار وجود دارد. بیماران باید یک لایه نازک از این کرم را روی زگیل های قابل مشاهده و خارجی قراردهند، سپس آن را تا حدی بمالند که محو شود. سپس، ۶ تا ۱۰ ساعت پس از درمان، ناحیه مورد نظر باید با آب و صابون شسته شود. پماد ایمی کیمود ممکن است ایمنی کاندوم و دیافراگرام را پایین بیاورد، ازینرو رابطه ی جنسی در حین استفاده از این کرم روی پوست، توصیه نمی شود.
درمان های شیمیایی (استعمال توسط پزشک)
رزین پودوفیلین. محلول رزین پودوفیلین ۱۵ تا ۲۵ درصد، درمان استاندارد برای زگیل های تناسلی می باشد. باید مراقب بود که بیشتر از ۰.۵ میلی لیتر از این ماده استفاده نشود و آن را نباید روی دهانه رحم، واژن یا کانال مقعد قرار داد، زیرا ممکن است اتصال سلولهای سنگفرشی، در معرض تغییرات دیسپلاستیک قرار بگیرد. پودوفیلین، داروی گران قیمتی نیست، اما برای استعمال آن، به ویزیت های مکرر نیاز است که هزینه ی کلی درمان را افزایش می دهد. برای جلوگیری از تحریک پوست پس از استعمال این محصول، ناحیه تحت درمان باید کاملاً خشک شود. برخی از متخصصان توصیه می کنند که ناحیه استعمال، ۱ تا ۴ ساعت پس از استعمال باید کاملاً شست و شو داده شود تا تحریک موضعی پوست کاهش پیدا کند، گرچه هیچ مدرکی برای اثبات تأثیر این کار روی بهبود نتیجه وجود ندارد.
تری کلرواستیک اسید. درمان بوسیله ی کوتر شیمیایی با استفاده از محلول ۶۰ تا ۹۰ درصد تری کلرواستیک اسید (TCA )، برای از بین بردن ضایعات مرطوب و کوچک بسیار مؤثر است، گرچه از این محلول می توان برای درمان ضایعات واژینال یا مقعدی نیز استفاده کرد. از این محلول باید به مقدار کم استفاده کرد و باید اجازه داد کاملاً خشک شود. اگر محلول اضافی روی پوست سالم اطراف زگیل بریزد، بیمار باید ناحیه را با صابون مایع یا سدیم بی کربنات بشوید.
درمان با کرم فلوروراسیل ۵ درصد (پماد افودکس)، به دلیل عوارض جانبی موضعی شدید و تراتوژنیسیتی دیگر توصیه نمی شود. گرچه، ثابت شده است که تزریق داخل ضایعه ای با ژل کلاژن فلوروراسیل/اپی نفرین در کارآزمایی بالینی فاز سه مؤثر است و از آن می توان برای بیماران مبتلا به بیماری رفرکتوری استفاده کرد.
دیگر گزینه ی درمانی در این بیماران، تزریق درون ضایعه ای اینترفرون می باشد. این دارو به دلیل عوارض جانبی سیستمتیک و موضعی بالا برای استفاده منظم در مطب توصیه نمی شود؛ به طور کلی تزریق این دارو فقط باید تحت نظر متخصص انجام شود.
درمان زگیل با سوزاندن
رایوتراپی برای بیمارانی توصیه می شود که تعداد زگیل های کم تا متوسط دارند. این روش درمانی با استفاده از یک پروب، اسپری نیتروژن مایع یا یک اپلیکاتور پنبه ای انجام می شود. پزشک، نیتروژن مایع را روی زگیل قرار می دهد تا یک هاله دور ضایعه ایجاد شود (حدود ۱۰ تا ۲۰ ثانیه). در صورتی که زگیل در نقاط زیادی وجود داشته باشد یا ناحیه آن بزرگ باشد، از بی حسی موضعی (به صورت تزریقی یا پماد) استفاده می شود. تاکنون هیچ کارآزمایی بالینی، کرایوتراپی را با تأثیردارونماها مقایسه نکرده است؛ آزمایشات تصادفی، میزان واکنش مشابهی بین کرایوتراپی و پودوفیلین، TCA و الکتروجراحی پیدا کرده اند.
برداشتن زگیل از طریق جراحی
برای از بین بردن زگیل، روش های جراحی مختلفی از برداشتن زگیل گرفته تا اتصال درم با اپی درم وجود دارد. گزینه های درمانی جراحی شامل برش مماس با قیچی، برش با تیغ، برش با کاتر و عمل برش الکتریکی با حلقه (LEEP) می شوند. درمان ممکن است موجب زخم شدن ناحیه مورد نظر شود؛ برای جلوگیری از ایجاد یک برش عمیق، تجربه اپراتور مخصوصاً برای عمل برش الکتریکی بسیار مهم است. زگیل های بیمار را در یک جلسه می توان از بین برد، اما ممکن است به بی حسی موضعی و احتمالاً ارجاع به متخصص نیاز باشد
لیزر زگیل
درمان با لیزر کربن دی اکسید برای زگیل های وسیع در مجرای ادرار و واژن، بهترین روش درمانی است. لیزردرمانی می تواند توده ای از دود ایجاد کند که حاوی HPV می باشد، بنابراین پزشکی که که این عمل را انجام می دهد، حتماً باید از ماسک استفاده کند و حتما می بایستی به سیستم مکنده دود مجهز باشد. لیزر زگیل تناسلی ممکن است برای بیماران مبتلا به ویروس HIV که زگیل های تناسلی خارجی بسیار بزرگ یا علائم موضعی شدید دارند، مؤثر باشد.
عوارض جانبی درمان زگیل تناسلی
تمام این روش های درمانی می توانند موجب ناراحتی قابل توجه، سرخ شدن پوست، ساییدگی اپیتلیال و زخم شدن ناحیه تحت درمان شوند. در مورد کنترل عوارض درمان زگیل های تناسلی، اطلاعات هدفمند اندکی وجود دارد؛ استفاده از داروهای مسکن، یک انتخاب قابل قبول برای تسکین ناراحتی و درد می باشد.
با مشاوره و آموزش می توان بیماران را برای هرگونه عوارض جانبی احتمالی آماده کرد. بیماران باید بدانند که عفونت های ناشی از HPV قابل درمان هستند، اما ریشه کن نمی شوند؛ زنان و مردان درگیر این ویروس و شرکای جنسی آنها، در معرض خطر سرطان دهانه رحم و سرطان ناحیه تناسلی قرار دارند و باید به طور منظم آزمایش پاپ اسمیر انجام دهند.
انتخاب درمان مناسب با توجه به محل زگیل
انتخاب درمان اولیه به دلایل متفاوتی از جمله اندازه، شکل، تعداد و محل زگیل ها بستگی دارد. بسیاری از توصیه های درمانی بر اساس نظر متخصص هستند؛ تحقیقات اندکی به طور مستقیم روش های درمانی مختلف را با هم مقایسه کرده اند. برخی از زگیل ها به ویژه زگیل های واژن و کانال مقعدی، به هیچ درمانی نیاز ندارند، فقط باید تحت مراقبت هوشیارانه باشند. به طور کلی، درمان های شیمیایی روی زگیل های تناسلی غیرکراتینه شده ی نرم و مرطوب، مؤثرتر هستند؛ ضایعات کراتینه شده به درمان های ابلتیو (روش های سوزاندن) بهتر پاسخ می دهند. ضایعات کراتینه شده و غیرکراتینه، ممکن است به پماد ایمی کیمود بهتر واکنش نشان دهند.
بیماران مبتلا به زگیل های تناسلی کوچک ممکن است با توجه به نوع زگیل، به درمان ابلیتیو به عنوان درمان خط اول، بهتر پاسخ دهند. برای عمل های سوزاننده غیر از کرایوتراپی، از بی حسی موضعی با لیدوکائین موضعی یا تزریقی استفاده می شود. در برخی مراکز در کنار کرایوتراپی، از درمان با پودوفیلین یا ایمی کیمود استفاده می شود، گرچه، هیچ مدرکی برای اثبات افزایش اثربخشی با این روش وجود ندارد.
هزینه درمان زگیل تناسلی
تحلیل های اخیر در مورد هزینه ها نشان می دهند که در آمریکا درمان زگیل های تناسلی ساده با روش پودوفیلوکس، کرایوتراپی، الکترودسیکاسیون، برش جراحی، LEEP یا لیزردرمانی تقریباً ۲۰۰ تا ۳۰۰ $ هزینه در بر دارد. رزین پودوفیلین، TCA و پماد ایمی کیمود، گرانترین روش های درمانی بودند و اینترفرون از تمام آنها پر هزینه تر می باشد. برای کاندولیمای وسیعی که نیاز به درمان طولانی مدت دارد، کرم پودوفیلوکس ارزانترین درمانی است که توسط خود بیمار استعمال می شود. برش جراحی، LEEP و الکترودسیکاسیون نیز روش های درمانی ارزانی بودند، در حالیکه درمان های کرایوتراپی و رزین پودوفیلین تا حدی گرانقیمت تر بودند. تا اینجا، اینترفرون، گرانترین روش درمانی می باشد.
کنترل زگیل های تناسلی
زگیل های بزرگ
زگیل هایی با قطر بزرگتر از mm10، ممکن است به عنوان درمان اولیه با برش جراحی یا لیزر دی اکسید کربن درمان شوند. همچنین، استفاده از پماد ایمی کیمود، برای سه تا چهار دوره درمانی، می تواند اندازه ی زگیل ها را کاهش دهد و تأثیر نتیجه جراحی یا لیزر را بهتر کند. اگر بیماران پس از سه یا چهار دوره درمانی، بیشتر از ۵۰ درصد کاهش در اندازه زگیل هایشان را تجربه کردند، درمان با پماد ایمی کیمود را باید تا جایی ادامه داد که زگیل ها رفع شوند یا هشت دوره درمانی کامل شود. اما اگر بیماران پس از دوره های درمانی اولیه، کمتر از ۵۰ درصد کاهش در اندازه زگیل ها را مشاهده کردند، باید روش های جراحی یا دیگر درمان های سوزاندن زگیل را شروع کرد.
کنترل زگیل های تحت بالینی
عفونت HPV تناسلی تحت بالینی (یعنی عفونت HPV تناسلی مقعدی بدون ضایعات آشکار) ممکن است از طریق کولپوسکوپی، نمونه برداری، کاربرد اسید استیک، تست سرولوژی برای تشخیص HPV و یا روش های دیگر، تشخیص داده شود. گرچه، مطابق با تحقیقات، درمان زود هنگام ضایعات تحت بالینی، با وجود کاهش در میزان انتقال ویروس HPV، تأثیر مطلوبی روی دوره عفونت HPV نداشته است. بنابراین، برای بررسی زگیل های تحت بالینی در جمعیت عمومی بیماران یا در بیمارانی با سابقه ی زگیل های تناسلی، انجام آزمایشات کولپوسکوپی، استووایت (رنگ کردن ضایعات به رنگ سفید) و یا روش های دیگر توصیه نمی شود. به احتمال قوی، بیمارانی با سابقه ی زگیل، دارای عفونت HPV نهفته هستند و اهمیت ارزیابی های سرطان دهانه رحم باید به آنها یادآوری شود.
بارداری
پودوفیلین، پودوفیلوکس و فلوروراسیل به دلیل تراتوژنیسیتی احتمالی، نباید در بیماران باردار استفاده شوند. پماد ایمی کیمود نیز برای خانم های باردار تأیید نمی شود، گرچه، آنها پس از امضای رضایت نامه می توانند از این پماد برای درمان استفاده کنند. از تری کلرو استیک اسید می توان برای بیماران باردار، بدون خطر عوارض جانبی استفاده کرد. در صورتی که درمان در طول بارداری ضروری باشد، برش زگیل با لیزر، جراحی، کرایوتراپی و الکتروکوتری نیز گزینه های درمانی مناسبی هستند. با توجه به اینکه لیزرتراپی در یک جلسه انجام می شود، گزینه مناسبی بوده و توصیه می شود. برخی از تحقیقات نشان می دهند در صورتی که فقط سه یا چهار جلسه درمانی انجام شود، کرایوتراپی روشی ایمن است. در درجه اول، هدف از درمان خانمهای باردار، به حداقل رساندن احتمال ابتلای جنین به ویروس با کاهش تعداد ضایعات موجود در حین زایمان می باشد. نوزادان درگیر شده ممکن است دچار عوارض زگیل های آنوژنیتال و پاپیلوماتوز حنجره ای شوند.
بیماران مبتلا به نقص سیستم ایمنی
بیمارانی با سیستم ایمنی سرکوب شده مرتبط با پیوند اعضا، عفونت اچ آی وی یا شرایط دیگر، ممکن است نسبت به درمان زگیل های تناسلی واکنش ضعیف تر، افزایش احتمال عود مجدد و ابتلا به دیسپلازی را تجربه کنند.
همایون
چهارشنبه ۲۶ بهمن ۱( 1 سال پیش)
تعداد بازدید: 172
مشاهده پرسش
